این روزهای پرهیجان و کم تحرک

وقتی به این وبلاگ سر می‌زنم، فقط در حال مقایسه کردن خودم هستم: منِ قدیم با این منِ جدید!
آن دختر سرکش و سرخوش قدیم حالا مشغول مقاله نوشتن است. هنوز هم روی حرف خودم نمی‌مانم. هیجان تصمیم گرفتن و به نتیجه رسیدن دست و پاهایم را سست می‌کند و اجازه‌ی حرکت را از من می‌گیرد. برای این مقاله هم همین اتفاق دارد می‌افتد. از زمانبندی عقب مانده‌ام و هیجان زیاد جلوی دست و پایم را گرفته است.
امیدوارم بتوانم زودتر تمامش کنم و حس رضایت از خودم داشته باشم.